மழலை பூக்கள் !

ஈரக்   காற்றால்  என்னைத்   தழுவும்

தென்றலைக்    காட்டிலும்  இதமானது

எச்சில்  கலந்த  உன்  முத்தமடி !

வசந்த  கால  மரங்கள்  என்  மீது

உதிர்க்கும்  பூக்களின்  மென்மை 

நீ தொடுவதைப்   போல்
அவ்வளவு  சுகமானது  அல்ல  கண்ணே  !

சில   நேரம்  அறியாமல் பட்ட
தீ காயத்தை விட சுட்டது
உன்  கண்ணீர் 
 என்  மேனியை!

நீ  சிரிப்பதை  தினமும் 
பார்ப்பதாலோ  என்னவோ,
பூக்களின் அழகெல்லாம்
பெரிதாய்த்  தெரிவதில்லை !

உன் கனிவான பார்வை ஒன்றால்
பொடித்துப்  போட்டாய்
என் கோபக்  கணைகளை!
எத்தனை அழுதாலும் சிரிக்காமல்
இருக்க முடியவில்லை
நீ  பேசும் மழலைக்கு முன் !
உன் மழலைப்  பேச்சைக்  கேட்கத்தான்
புல்லினமெல்லாம் எட்டிப் பார்க்கிறதோ
நம் வீட்டை?
அன்னமெல்லாம்  சொக்கி நிற்கும்
அழகான உன் நடையைக் கண்டோ? !
இறைவனிடம் ஒன்றுமில்லை
இனி கேட்பதற்கு
அவன் உன்னையே எனக்கு கொடுத்த பின்பு!